SupGaleano: Γιατί Ναι στη Διαβούλευση και Ναι στην ερώτηση.

Γιατί Ναι στη Διαβούλευση και Ναι στην ερώτηση

 

Ιούλιος 2021

Περίληψη: Κάλεσμα για συμμετοχή στη Διαβούλευση έχοντας κατά νου τα θύματα. Πηγαίνετε στις κάλπες. Προτείνεται ότι αν δεν σας αρέσει ή δεν εμπιστεύεστε την Ανώτατη δικαστική εξουσία, και δικαίως, και αν νομίζετε ότι η συμμετοχή σας θα χρησιμοποιηθεί για τη νομιμοποίηση των αποπάνω ή ότι πρόκειται για μια πρόβα για μια μεταγενέστερη διαβούλευση που θα παρατείνει την εντολή διακυβέρνησης της εκτελεστικής εξουσίας, ή ότι είναι χάσιμο χρόνου (ακόμη ένα), ή ότι αυτό που θέλει η Ανώτατη είναι να διαπραγματευτεί με τους πρώην για να μειώσουν την κακή αίσθηση, ή ότι πρόκειται για απλή και καθαρή δημαγωγία, τότε μην πάτε στα εκλογικά κέντρα.

Αντ’ αυτού, συνιστάται να γράψετε μια επιστολή, είτε ατομική είτε συλλογική και να τη στείλετε σε μια οργάνωση θυμάτων, λέγοντάς τους ότι τιμάτε τον πόνο τους και ότι τους στηρίζετε στα αιτήματά τους για αλήθεια και δικαιοσύνη. Ή, γράψτε μια στήλη εφημερίδας, ένα tweet, ένα σχόλιο στο ιστολόγιό σας, στο ενημερωτικό δελτίο σας, στο Facebook, στο Instagram ή οπουδήποτε. Ή ετοιμάστε έναν πίνακα, ένα τραγούδι, μια τοιχογραφία, ένα ποίημα, μια ομιλία, μια σονάτα, μια πιρουέτα, μια φιγούρα, ένα θεατρικό έργο, κάποιας μορφής τέχνη. Ή μια ανάλυση, ένα συνέδριο, μια διάλεξη, μια ημερίδα, ένα παρτέρι. Ή ό,τι άλλο σκεφτείτε. Και ακόμη περισσότερο, για να καταστήσετε σαφή τη μη συμμόρφωσή σας, κάντε το παράλληλα, ας πούμε μία ή αρκετές ημέρες μετά την 1η Αυγούστου και συνεχίστε το για το υπόλοιπο του έτους και τα επόμενα χρόνια. Τονίζεται ότι πρέπει να οργανωθείτε γιατί, χωρίς καν να το γνωρίζετε, αποτελείτε μέρος των μελλοντικών και πιθανών θυμάτων «των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται στα σημερινά και τα επόμενα χρόνια από πολιτικούς παράγοντες» του μεξικανικού κράτους. Είτε αυτό είτε αποδεχτείτε το γεγονός ότι όταν θα βρεθείτε στη θέση του θύματος, ο «πολιτικός παράγοντας» που είναι υπεύθυνος για να το αποτρέψει, για να αναζητήσει, να διώξει και να τιμωρήσει τους ένοχους, θα δηλώσει ότι «τα θέλατε», προσθέτοντας ότι καταδικάζει την πράξη και ότι, φυσικά, η υπόθεση θα διερευνηθεί «διεξοδικά, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο υπεύθυνος» — όλα αυτά ενώ το όνομα και η προσωπική σας ιστορία θα υποβιβάζονται σε αριθμό στατιστικής.

-*-

Πρώτον: Οι ζαπατιστικές κοινότητες θα συμμετάσχουν εκτός εποχής στη λεγόμενη «Λαϊκή Διαβούλευση», σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα των αυτόχθονων λαών, με κοινοτικές συνελεύσεις. Τα αποτελέσματα θα σταλούν στις οργανώσεις θυμάτων βίας, στις οργανώσεις για την αναζήτηση αγνοουμένων και στους φυλακισμένους για λόγους συνείδησης. Όσοι έχουν διαπιστευτήρια του INE (Εθνικό Εκλογικό Ινστιτούτο) (στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγοι), θα πάνε στις κάλπες. Καλούμε ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ τις αυτόχθονες αδελφές και αδελφούς μας, που οργανώθηκαν στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο – Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης να συμμετάσχουν επίσης, σύμφωνα με τους χρόνους και τους τρόπους τους, χωρίς να παραβλέπουν τα θύματα και αναδεικνύοντας όλους/ες τους/τις δολοφονημένους/ες αδελφούς και αδελφές μας και τις κοινότητες που έχουν πέσει θύματα των αποφάσεων των αποπάνω, στο παρελθόν και τώρα, στη μακρά ιστορία της λεηλασίας, της απάτης, της κοροϊδίας και της περιφρόνησης, της καταστροφής των εδαφών και της εξαφάνισης των γηγενών γλωσσών και πολιτισμών.

Δεύτερον: Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί δεν αφορά τους πρώην προέδρους, ή… όχι μόνο αυτούς. Αλλά μάλλον όλους τους πολιτικούς παράγοντες — τα ομοσπονδιακά στελέχη και τα νόμιμα και εκτεταμένα γραφεία τους, τις κρατικές και δημοτικές αρχές, τους ομοσπονδιακούς και τοπικούς βουλευτές, τους γερουσιαστές, τους δικαστές και ολόκληρο το δικαστικό σύστημα, τις αποκεντρωμένες υπηρεσίες, τις ανεξάρτητες υπηρεσίες (πρώην IFE και τώρα INE, δηλ. το Εθνικό Εκλογικό Ινστιτούτο), τον στρατό, την αεροπορία και το ναυτικό, την ομοσπονδιακή, κρατική και δημοτική αστυνομία.

Ούτε πρόκειται για κρίση ή καταδίκη οποιουδήποτε. Πρόκειται για τα δικαιώματα των θυμάτων, το δικαίωμα στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια.

Το δικαίωμα να γνωρίζουν γιατί αποφασίστηκαν τέτοιες ενέργειες και παραλείψεις και ποιοι νόμοι τους παρείχαν νομική κάλυψη. Επιπλέον, ποιοι ήταν ή είναι οι υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι, από το υψηλότερο μέχρι το χαμηλότερο επίπεδο. Αυτή θα ήταν η αλήθεια, και η συνέπειά της θα ήταν η δικαιοσύνη.

Δεν αμφισβητείται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το ερώτημα είναι αν συμφωνούμε με την υποστήριξη των θυμάτων που απαιτούν να γνωρίζουν τι συνέβη, γιατί και από ποιον. Και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.

Όταν κάποιος ορίζει μια χρονική περίοδο «παρελθόντων ετών», τότε μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι αυτή περιλαμβάνει μέχρι και την 31 Δεκεμβρίου 2020. Και αν οι μήνες από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2021 θεωρούνται «παρελθόν», τότε περιλαμβάνονται επίσης και αυτοί.

Το αν αυτό που θα συμβεί θα είναι κάτι παραπάνω από προσομοίωση θα εξαρτηθεί από αυτά τα αιτήματα για Αλήθεια και Δικαιοσύνη, από τα θύματα, τις οικογένειές τους και εκείνους που τα υποστηρίζουν.

Τρίτον: οι κίνδυνοι. Ναι, είναι περισσότερο από πιθανό ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η «αντιπολίτευση» θα χρησιμοποιήσουν τόσο τη συμμετοχή στη διαβούλευση όσο και το αποτέλεσμά της, είτε ως τρόπο νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, είτε ως σχέδιο για να κρύψουν την ενοχή τους και να αποφύγουν τη δικαιοσύνη. Ο αριθμός των όχι «εκτός εποχής» συμμετεχόντων/ουσών, καθώς και οι απαντήσεις τους μπορούν να γίνουν αντικείμενο σφετερισμού από κάθε πλευρά. Αλλά αυτό θα κρατήσει μόνο για λίγο.

Αυτό που έχει σημασία για εμάς είναι τα θύματα να νιώθουν συντροφικότητα και στήριξη στο οδυνηρό ταξίδι τους. Αλλά ο ρυθμός, η ταχύτητα, η συντροφιά και το πεπρωμένο τους, εξαρτάται από τα θύματα και μόνο αυτά αποφασίζουν.

Ναι, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει αυτή τη λαϊκή διαβούλευση για να υποστηρίξει τις ψευδεπίγραφες «διαβουλεύσεις» με τις οποίες έχει καλύψει την αρπακτική φύση των μεγάλων έργων της στις ιθαγενικές περιοχές. Λοιπόν, «διαβουλεύσεις» δεν ήταν. Ήταν επαίσχυντες μανούβρες, με γελοία αποτελέσματα. Οι σύμφωνες γνώμες ήταν προϊόν εκβιασμού ή πληρωμένες, και ακόμη και έτσι ήταν τελείως αποτυχημένες σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή. Δεν προηγήθηκε ενημέρωση, οι διαβουλεύσεις δεν προηγήθηκαν, δεν ήταν ελεύθερες, ούτε ήταν σε συμφωνία με τους τρόπους και τους χρόνους των αυτόχθονων λαών. Αλλά και στην περίπτωση που θα είχε ζητηθεί η γνώμη των αυτόχθονων πληθυσμών, που θα ήταν ενημερωμένοι για τα υπέρ και τα κατά ΠΡΙΝ υλοποιηθούν τα μεγάλα έργα, που θα συμμετείχαν ΟΛΟΙ/ΕΣ όσες/οι τους αφορούσαν κ.λπ. και η πρόταση για καταστροφή της φύσης και εκμηδένιση των αυτόχθονων κέρδιζε, τότε το συμπέρασμα θα ήταν πως είχε υπάρξει ελλιπής ενημέρωση και επιχειρηματολογία και θα έπρεπε να συνεχίσουμε να επιμένουμε. Και στο μεταξύ; Αντίσταση και Εξέγερση.

Φυσικά, η παρούσα διαβούλευση μπορεί επίσης να αποδειχθεί απάτη… αν δεν την μετατρέψουμε σε κάτι ακατάλληλο, ενοχλητικό, άβολο, «εκτός εποχής». Αν δηλαδή δεν το μετατρέψουμε σε κάτι παραπάνω. Αν και θα έπρεπε πρώτα να υπάρχει αποστασιοποίηση από όσα λένε και υποστηρίζουν οι αποπάνω. Στη συνέχεια, συγκεντρώσεις, φόρουμ, φεστιβάλ και υποστήριξη για τα θύματα. Μια Εθνική Εκστρατεία για την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη: Εν ολίγοις, «συνοδεία», όχι «κατεύθυνση».

Τέταρτον: Δεν θα ήταν άραγε καλό αν οι Μητέρες που Αναζητούν τους Εξαφανισμένους στη Σονόρα, οι ιχνηλάτες του Ελ Φουέντε, Σιναλόα, οι μητέρες των απαχθέντων Γιάκις, οι εκτοπισμένοι του Παντελό, οι οικογένειες των εξαφανισμένων σε Γκερέρο, Γκουαναχουάτο, Βερακρούζ, Νότια Μπάχα Καλιφόρνια, Κερέταρο, Χαλίσκο, Κοαχίλα, Μορέλος και σε κάθε πολιτεία σχεδόν της Μεξικανικής Δημοκρατίας, καθώς και τα μέλη των οικογενειών των μεταναστών που δολοφονήθηκαν στο Μεξικό, τα μέλη των οικογενειών των εξαφανισμένων της Αγιοτσινάπα, θα μπορούσαν να συναντηθούν με….

…τις οικογένειες των θυμάτων του βρώμικου πολέμου, με τις οικογένειες των βρεφών με καρκίνο και χωρίς φάρμακα, με τις γυναίκες που δέχτηκαν επίθεση στο Ατένκο, με τα φεμινιστικά κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στις γυναικοκτονίες και τη βία κατά των γυναικών, με τους υπερασπιστές των ατόμων ΛΟΑΤΚΙ+ , με τις οικογένειες του βρεφονηπιακού σταθμού ABC, με τους συγγενείς των νεκρών στη γραμμή 12 του μετρό στην Πόλη του Μεξικού….

…με την οικογένεια του Σαμίρ Φλόρες Σομπεράνες και με εκείνους/ες που οργανώνονται για να αντισταθούν στο Θερμοηλεκτρικό Εργοστάσιο στο Μορέλος, με τις κοινότητες που αντιστέκονται στη λεηλασία και την καταστροφή που καλύπτεται πίσω από τον ευφημισμό «Τρένο Μάγια», ενάντια στον «Διάδρομο του Ισθμού», στο Αεροδρόμιο Σάντα Λουσία, στις ανοιχτές και υπόγειες εξορύξεις, με τις οργανώσεις πολιτικών κρατουμένων και εξαφανισμένων, με την οργάνωση Αμπέχας του Ακτεάλ, με τους επιζώντες του Ελ Τσάρκο, με τους οικείους του Τομάς Ρόχο και του Σιμόν Πέδρο, με τόσες πολλές οργανωμένες και ανοργάνωτες θλίψεις;

Σκεφτείτε αυτό το άτομο που βρίσκεται μόνη της, αναζητώντας ένα αγαπημένο πρόσωπο χωρίς περισσότερη δύναμη από αυτήν της μήτρας και της καρδιάς της, ενώ επιπλέον θα πρέπει να υφίσταται τον χλευασμό και την περιφρόνηση των άλλων, άλλων που λένε ότι «το άξιζε», ή «είχε κακές συνήθειες», «παραπονιέστε επειδή είστε μέρος της μαφίας της εξουσίας», ή «φταίτε εσείς που δεν την εκπαιδεύσατε καλά».

Και δεν την αφήνουν καν να απαντήσει: «η κόρη μου πήγε μέχρι τη γωνία να πάρει κάτι και δεν επέστρεψε» ή «πήγε σε ένα πάρτι» ή «η κόρη μου δεν είναι ούτε 10 ετών», ή «ο άντρας μου γύριζε από τη δουλειά και τον σκότωσαν δύο φορές – μία με σφαίρες και άλλη μία με τα ψέματα ότι ήταν εγκληματίας» ή «αντί να πάρω μια φωτογραφία της κόρης/του γιου μου που αποφοιτούσε, μου έδωσαν τα αποτελέσματα δείγματος DNA και ένα θραύσμα οστού σε ένα κομμάτι από τα ρούχα που φορούσε εκείνη την ημέρα, εκείνο το απόγευμα, εκείνο το βράδυ που έκτοτε, δεν τελειώνει ποτέ».

Ή ούτε καν αυτό: πουθενά, ούτε ζωντανός/ή ούτε νεκρός/ή – αγνοείται.

Μήπως έτσι νιώσει ότι δεν είναι μόνη της; Μήπως έτσι ανακαλύψει ότι όχι μόνο δεν είναι η μόνη που πονάει, αλλά ότι υπάρχουν άλλοι/ες που αναζητούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη;

Μήπως με αυτόν τον τρόπο ανακαλύψει το ίδιο με εμάς, τις κοινότητες των ζαπατίστας; Ότι, δηλαδή, όταν οι λύπες συναντιούνται, δεν αθροίζονται αλλά πολλαπλασιάζονται.

Ο κίνδυνος δεν θα είναι ότι η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση θα χρησιμοποιήσει αυτές τις συναντήσεις προς όφελός τους. Το αντίθετο, αυτό θα συμβεί αν δεν γίνει σεβαστός αυτός ο ήδη οργανωμένος πόνος και προσπαθήσουν να τον κατευθύνουν με στόχο διαφορετικό από την επίτευξη της αλήθειας και της δικαιοσύνης που κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από τη φυλή, το χρώμα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή προτίμηση, πολιτική δράση ή ιδεολογία ή κοινωνική τάξη, αξίζει και χρειάζεται.

Γιατί δεν αρκεί να θρηνούμε για έναν νέο φόνο, μια νέα εξαφάνιση, έναν νέο ομαδικό τάφο με κόκαλα και κομμάτια ρούχων. Οι δημόσιες καταγγελίες που πνίγονται από το σκάνδαλο της ημέρας δεν είναι αρκετές. Ένα στατιστικό στοιχείο, ένας αριθμός, μια παράλειψη δεν είναι αρκετά.

Αυτή η γυναίκα αξίζει να μάθει την αλήθεια: Τι συνέβη στο παιδί της και γιατί. Και της αξίζει να τη συντροφεύουν όχι μόνο στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά και στην απαίτηση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για αυτά τα εγκλήματα.

Αυτή η γεωγραφία που ονομάζεται «Μεξικό» αξίζει να γνωρίζει την αλήθεια για το τι συνέβη και συμβαίνει. Και αξίζει δικαιοσύνη. Είτε πρόκειται για «chairos»^[1] ή «Φίφις»^[2], νεοφιλελεύθερους ή νεοσυντηρητικούς, Υπέρ-του-Τέταρτου-Μετασχηματισμού ή Κατά-του-Τέταρτου-Μετασχηματισμού, ή οποιαδήποτε άλλη διχοτόμηση μπορείτε να σκεφτείτε.

Αλλά, αν παρ’ όλα αυτά αποφασίσετε ότι δεν ωφελεί να συμμετέχετε σε αυτήν την άλλη διαβούλευση, ίσως αυτό να σημαίνει ότι κάνετε κάτι περισσότερο και καλύτερα.

Πέμπτον: Η μεσαία τάξη και η διαβούλευση.

Ως ιθαγενής της μεσαίας τάξης, ξέρω ότι είμαστε ταξινομημένοι και κατανεμημένοι σύμφωνα με τα συμφέροντα των αποπάνω. Μας κατηγοριοποιούν τόσο πολύ στη μεσαία τάξη που μοιάζουμε με ισπανικά κλειδιά: υπάρχουν δεκαέξι δέκατα έκτα, ένα τέταρτο, τρία όγδοα, δεκαεννέα εικοσάλεπτα, ένα τέταρτο έως έξι-ω-θεέ-μου-πόσο-αργά-είναι-και-μισή μεσαία μεσαία τάξη — που είναι η τελευταία σταγόνα, και ούτω καθεξής. «Είδατε που αυτός που νομίζει ότι είναι τόσο δεκατρία δέκατα έκτα, δεν φτάνει ούτε καν στα τρία όγδοα, ο καημένος;… και εκείνος ο άλλος, που αναρριχήθηκε μέσα σε μια νύχτα σχεδόν κατά πενήντα εβδομηντοδευτερόλεπτα, πιθανότατα είναι έμπορος ναρκωτικών… ή χειρότερα, πολιτικός».

Ή, όπως μας κατατάσσουν οι ορθόδοξοι — μικροαστική τάξη. Και εδώ μπαίνει ένα παρόμοιο σύστημα, η νάνο-μπουρζουαζία, η μίκρο-μπουρζουαζία, η οιονεί μπουρζουαζία, η αυτοαποκαλούμενη μπουρζουαζία, η σε εξέλιξη μπουρζουαζία και η σε εξέλιξη ανάμεσα στο μπλε και τη μέση της νύχτας… ναι, το χοτ ντογκ χωρίς μαγιονέζα, παρακαλώ. Εγώ, για παράδειγμα, δεν λαμβάνω ούτε αυτό. Είμαι μετά βίας «pequebú» (βρεφο-μπουρζουαζία). Αλλά όπως θα έλεγε ο νεκρός, «Όλα εξαρτώνται από τη μάρκα και το μοντέλο του τηλεφώνου με το οποίο τραβάτε τη selfie σας».

Κατηγορούμαστε επίσης για όλες τις αποτυχίες και τις αποκλίσεις των διαφόρων πολιτικών επιλογών του ιδεολογικού φάσματος και για κανένα από τα επιτεύγματά τους.

Καταλαβαίνω, και, όχι σπάνια, συμμερίζομαι τον εκνευρισμό και την αγανάκτηση για τους καυγάδες που βγαίνουν από το αποχωρητήριο από εκεί πάνω, για τις λεπτές καλυμμένες προσβολές και για τις επιθέσεις ανθρώπων που προέρχονται από τη μεσαία τάξη, που τώρα ονομάζονται «πρωτοπορία» του λαού ή «πεφωτισμένοι» που καθοδηγούν και οδηγούν το ποίμνιο. Και που, ως εκ τούτου, περιφρονούν τη γνώση, την ευφυΐα, τη δημιουργικότητα, την ιδιοφυία… και την αίσθηση του χιούμορ. Εκτός από την προσποίηση ότι οι επιστήμες και οι τέχνες είναι στρατευμένες στην πολιτική τους επιλογή… αλλιώς δεν είναι ούτε επιστήμες ούτε τέχνες. Στην πραγματικότητα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να συνοψίσω τη θέση μας ως εξής: «Από την κυβέρνηση που πραγματοποιεί κλήρωση που δεν είναι κλήρωση και τρένα των Μάγια που δεν είναι Μάγια, τώρα η διαβούλευση που δεν είναι διαβούλευση! Καλύτερα να οργανωθείτε!»

Αλλά και η ηλίθια και κυνική αντίθεση επίσης ελλοχεύουν. Οι ξαφνικές «συνειδητοποιήσεις» των πρώην κυβερνώντων εγκληματιών που, απαξιώνοντας τη μνήμη, τώρα είναι πρωταθλητές υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αυτόχθονων κοινοτήτων, του περιβάλλοντος, και που κατακρίνουν τις κυβερνητικές οικονομικές πολιτικές αφού έχουν γεμίσει λεηλασίες και λεηλασίες. Η υποτιθέμενη «αντιπολίτευση», ανίκανη να καυχηθεί για οποιοδήποτε επίτευγμα, τα ποντάρει όλα στα λάθη και τις ανοησίες της κυβέρνησης, τα οποία δεν είναι λίγα. Και φυσικά, ποντάρουν στη λήθη, στη μνήμη που θάβεται από τα ουρλιαχτά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τις στήλες απόψεων και τη χειραγώγηση των πληροφοριών. Γιατί τα κακώς καλούμενα «fake news» δεν είναι μόνο ψευδείς ειδήσεις, είναι η χειραγώγηση των πληροφοριών. Η αλχημεία που τα καθιστά όχι αξιόπιστα, αλλά εύπεπτα. Και, περισσότερο από οτιδήποτε, πυρομαχικά για την «ηρωική» μάχη στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης.

Μπορεί από απελπισία να επιλέγετε τη μία ή την άλλη πλευρά.

Αλλά, αν καταφέρετε να ξεφύγετε από αυτήν την κατάρα, έστω και για μια στιγμή, στρέψτε το βλέμμα σας στα θύματα.

Εάν δεν είστε ήδη ένα από τα θύματα, απλά ένα ακόμη, και δεν έχετε συγκροτήσει μια κοινοτική ομάδα περιφρούρησης, λοιπόν, οι πιθανότητες στοιβάζονται εναντίον σας και καλό θα ήταν να προετοιμαστείτε.

Εάν δεν το κάνετε από ενσυναίσθηση και ανθρώπινη ευαισθησία, κάντε το τουλάχιστον για χάρη τού «σήμερα εσύ, αύριο εγώ».

Οι στατιστικές εγκληματικότητας χρησιμεύουν, ασφαλώς, στο να επικρίνουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ηχούν ως προειδοποίηση: «είσαι ο επόμενος».

Οργανώσου. Σε αυτή τη γεωγραφία που ονομάζεται Μεξικό, θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει μια οργάνωση μελλοντικών και πιθανών θυμάτων «πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται από πολιτικούς παράγοντες».

Έκτο: Συμμετοχή στη λεγόμενη Λαϊκή Διαβούλευση. Αν δεν θέλετε τα συναισθήματά σας να χρησιμοποιούνται από τον έναν ή τον άλλον, μην πάτε στις κάλπες. Φωνάξτε, ξύστε, ζωγραφίστε, τραγουδήστε, κάντε χειρονομίες, σιωπήστε, περπατήστε, τρέξτε, μείνετε ακίνητοι. Αποφασίζετε τι και ενημερώνετε τα θύματα. Και κάντε το μετά την 1η Αυγούστου… όλο το χρόνο και για τα επόμενα χρόνια.

Ή μαζευτείτε μαζί με άλλους, αναλύστε και συζητήστε. Αν θέλετε, γράψτε σε κάποιο είδος πρακτικών ή κοινής επιστολής, την ομόφωνη ή διχασμένη απόφασή σας και στείλτε την σε μια οργάνωση οικογενειών θυμάτων (είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχει τουλάχιστον μία στη γεωγραφία σας). Θυμηθείτε ότι το εκλογικό ινστιτούτο δεν καταμετρά συναισθήματα, αλληλεγγύη, αδελφοποιήσεις ή απαιτήσεις για αλήθεια και δικαιοσύνη.

Και η ηλικία σου δεν έχει σημασία, ούτε αν είσαι σύγχρονος ή εκτός εποχής, αν είσαι πάνω, κάτω ή στη μέση, αν είσαι «τσάιρο» ή «φίφι», αν σου αρέσει η κούμπια ή το ροκ, αν παρακολουθείς ανιμέισιον ή γουέστερν, αν είσαι ετερό ή «τελικά τι σε νοιάζει εσένα τι είμαι ή δεν είμαι».

Μην το κάνετε επειδή υποστηρίζετε την κυβέρνηση ή επειδή αντιτίθεστε σε αυτήν. Κάντε το μόνο για να πείτε στη γυναίκα που κλαίει για την απουσία του συντρόφου της, του παιδιού της, της αδελφής της, της μητέρας της, κάποιου μέλους της οικογένειάς της, τη σχέση της, τον φίλο της, τη συντρόφισσα, την αγάπη της, ότι η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, η αποφασιστικότητά της, ο πόνος της, ο εφιάλτης της, δεν περνούν απαρατήρητοι από εσάς.

Κάντο γιατί ίσως, κάτω από όλες τις ταξινομήσεις, τις σημαίες, τα εμβλήματα και συνθήματα, είσαι άνθρωπος.

Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού,

SupGaleano

Sans Papiers (χωρίς χαρτιά)

Ούτε σύγχρονος ούτε εκτός εποχής

 

^[1] Μια υποτιμητική λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν στερεότυπο οπαδό της αριστεράς που έχει αριστερές αξίες και ακολουθεί άκριτα υποψήφιους ή πολιτικές προσωπικότητες με θρησκευτικό ζήλο. Η έκφραση έχει πολλές ανατροπές στη χρήση της στο Μεξικό και χρησιμοποιούνταν για τους ψηφοφόρους του (νυν προέδρου) AMLO στις εκλογές του 2005.

^[2] Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει ένα άτομο της ανώτερης τάξης που υποστήριζε τον Porfirio Diaz, και στη συνέχεια σήμαινε έναν «θηλυπρεπή άντρα που ακολουθεί τη μόδα». Ο AMLO χρησιμοποιεί τον όρο για τις «συντηρητικές διπρόσωπες μαριονέτες» της αντιπολίτευσης στο Μεξικό.